Achtste dag van de 65: Duivels !!

 Voor ons kindjes had ik graag gehad dat de Duivelse gekte nog wat langer duurde. Ze leefden zoooo mee. Aan mezelf ging het wat voorbij al werd ik er bij momenten ook wel in mee gezogen gewild of ongewild. Maar het is nu dus voorbij. Al ben ik één ding wel van plan. Een vlaggenstok in onze tuin zetten. Dat staat zo mooi.
Onze Thijs wordt pas zes einde juli, maar kreeg alvast een duivelse kroon op school.

 Ook Mats kreeg er één, maar dan op de opvang al heeft hij ook wat oranje mee en geel :-).

Het boeket bloemen kreeg ik van de man, maar ik verdien ondertussen een nieuwe...

Verder was mijne pa jarig vandaag en dus gingen we op bezoek met zen allen. Als cadeau gaf ik hem alvast een schone foto van zijn vijf kleindochters (hij heeft er zeven in totaal).

Om aan die foto nog te geraken op zijn verjaardag moest ik vandaag nog de drukte in en na een half uur rondrijden kwam daar eindelijk een parkeerplaats vrij waarin dan 3 auto's tegelijk wilden in parkeren. Ik was eerst en stond al even 'in de wacht', maar het leek wel oorlog. De auto na mij wou de plaats ook en aan de overkant deed de auto ook een poging om erin te parkeren. Ik veranderde plots (met vijf kinderen in mijn auto: schoon voorbeeld ben ik)in een tijgerin die geen millimeter meegaf en parkeerde mijn oldtimer in een wip de plaats in. Niet dat ik er zoooo trots op ben want ik stond te trillen van de adrenaline. Een toeterconcert en heftige armbewegingen werden mij toegezwierd. Onze beider dochters met het schaamrood op de wangen. Mijn dochter vertelde ik dat je in zo een geval best de mensen negeert en dat beleefd zijn vaak niet helpt. Integendeel. En ik dacht dat de wereld daarbuiten soms echt helemaal niet zo mooi is.
Later kwam ik de dame met dochter trouwens nog tegen in de winkel en wou ik haar even daarover spreken : hoe is dat toch mogelijk dat men in een auto zo 'anders' kan worden. Maar dat deed ik dus niet. Ze zag eruit als een lieve mama op stap met haar dochter, net als ik waarschijnlijk. Niemand zou het ons nagegeven dat we vlak ervoor nog 'vochten' om een plaats.
De derde dame met auto is trouwens wijselijk doorgereden en toen ik zelf mijn parkeerplaats verliet waren er anderen aan 't vechten voor die plaats. Leve DE FIETS en het openbaar vervoer (moest dat mogelijk geweest zijn).

Dus na het bezoekje en nog een hele drukke avond thuis (met winderige kinderen)en een duivelse match was deze achtste dag weer bijna om: nog 57 te gaan...

Time to sleep.